~RİTA'NIN KUMBARASI~

[Yazar Suat Özge]

~RİTA'NIN KUMBARASI~

Hayatında ilk defa bu kadar çaresiz hissediyordu kendini.Ve düşüncelere dalıp dalıp gidiyordu o günlerde. Hergün eşinin mezarına gitmek için yolculuk yaptığı otobüse bir kız çocuğu biner yanına otururdu tamda o günlerde...

Elinde sıkı sıkıya tuttuğu boynuna asılı küçük kumbarası ise özdeşleşmişti o kızla...O kadar şirin bir kızdıki sonradan adının Rita olduğunu öğrendiği kız.Gözlerinden ise hüzün akıyordu sanki. Bayan İsabel kendi hüznünü unutup sormuştu bir gün.
-"Ne için bu kumbara Rita? -" deyince uzaklara baktı otobüsün camından. Ve
-"Kardeşim çok hasta bayan.Hastahanede yatıyor. Bende bulabildiğim işlerde çalışıp para biriktiriyorum hastahane masrafları için -" deyince kendi hüznünü unuttu bayan İsabel. Çocuğun kumbarasını eline alıp, kulağına yaklaştırarak sallamış ve,
-"Eyepce para birikmiş-" demişti gülümseyerek. O günden sonra ise hergün o küçük kız çocuğuyla karşılaştığı otobüste koyu bir sohbete girişmişlerdi...

Tam bir yıl devam etti bu durum. Ve çoğu karşılaşmalarında bayan İsabel küçük kızın kumbarasını merakla eline alıp,sonrada kulağına götürüp sallayarak çok para biriktirdiğine dair moral vermişti küçük Rita'ya...

Ve birinci yıl geçtiğinde aradan, son defa gitti eşinin mezarına. Ve o yağmurlu sonbahar günü otobüste son defa gördü kumbaralı küçük kızı... Sohbet ettiler ve dertleştiler sonkez...

Ertesi gün gözyaşlarıyla çocukları onu huzur evine bıraktıktan sonra baktı arkalarından. Öyle güçsüz hissediyorduki.Aradan bir yıl geçse bile hiç ama hiç alışamamıştı huzur evine. Ve hiç arkadaş edinmek istememişti. Odasındaki perdeyi dahi açmıyor, gündüz vakti bile kapkaranlık odasında gözyaşı döküyordu.Oradaki çalışanlarla dahi çok az iletişim kuruyordu bayan İsabel. Evlatları ona bu sonu reva görüp, tek bir defa bile aramadığı için okadar sevgisiz hissediyorduki. Sonra acı dolu bir yıl daha geçti aradan.

Baharın kendisini hissettidiği o günlerde ise yirmili yaşlarda bir genç kız geldi bir gün huzur evine. Bayan İsabel'in ellerinden tutup,
-"Sizinle biryere gitmemiz gerek efendim.-"dediğinde öyle şaşırmıştıki. Kim olduğunu, nereye gideceklerini sordu genç kıza. Sadece gülümsüyor,
-" Ve çok güzel bir yatırım yaptınız. Şimdi lütfen bana eşlik edin-"dediğinde merakla genç kızın koluna girdi. Ve bir taksiye binip şehrin bir ucuna gittiler birlikte. Eşinin mezarının tam karşısında bir eve gelmişlerdi. Genç bayan kapıyı çaldı. Sevinç çığlıkları arasında kapıyı, seneler önce hergün otobüste karşılaştığı Rita açtı... Öyle mutlu görünüyorduki. Ve ellerinden tutup,
-"Yeni evine hoşgeldin-" diyerek içeriye çekiştirdi bayan İsabel'i...

Yaşlı kadın ne olduğunu anlamamıştı.Fakat tıpkı hayalini kurduğu evin balkonunu ve orada menekşe çiçeklerinin yanındaki sallanan sandalyeyi görünce gözleri nemlenmişti. Ve hemen yanındaki dünya klasikleriyle dolu büyük kitap rafını gördüğünde şaşkınlığı bir kat daha arttı.

Rita'nın ellerinden tutup sesi tireyerek neler olduğunu bütün bunların ne anlama geldiğini sordu . Rita o an cebinden bir küçük defter çıkartıp bayan İsabel'e uzattı. En son sayfası açıktı. Ve seneler önce kaybettiği günlüğüne yazdığı satırları okudu bayan İsabel.
-"Ah Mark... Oğlumuz ve kızımız beni yük görüp huzur evine götürmek istiyor.Oysa hayalim ömrümün son zamanlarında, beni sevgileriyle mutlu etmeleri, ben menekşelerle dolu balkonumdaki sandalyemde seni düşünürken, bana sevdiğim kitaplardan okumalarıydı. Olmadı... Uzun zamandır paramı biriktiriyorum. En iyi yatırımım olacaktı mezarının karşısında alacağım ev. Böylece sana yakın olacaktım. Ama otobüste rastladığım o küçük kıza daha çok gerekli bu para. Hasta ablasının hastahane masraflarını karşılar umarım. Her gün kumbaraya attığı bir dolar, asla tedavi masraflarını karşılayamaz biliyorum. Nasıl umutla bakıyor görseysin bana hakverirdin. Hergün kumbarasında ne kadar para biriktiğini sorarak elime aldığım kumbarasına ona hissettirmeden atıyorum ev için biriktirdiğim paramı. Huzur evinde sana uzak olacağımı düşünme. Yatırımımı bu şekilde kullansamda, sen hep kalbimde yanıbaşımda olacaksın-"yazıyordu birzamanlar kaybettiği günlüğünün o sayfasında...

Sonra Rita ve ablası sevgiyle tuttular bayan İsabel'in ellerini. Ve menekşelerle dolu balkondaki sallanan sandalyeye oturttular yaşlı kadını dikkatle. Rita nemli gözleriyle baktı bayan İsabel'e. Ve şöyle dedi...

-" Ablam sayenizde tedavi oldu.Ve sonra iyi olup hastaheneden çıkınca işe girdi. Tam iki sene boyunca sadece bu evi alabilmek için çabaladık. Bende yine kumbaramda para biriktirip ablamın parasına kattım. Şimdi izin verirseniz, sizinle bu evde yaşamak istiyoruz. Siz eşinizin mezarını izlerken, size sevdiğiniz kitapları okuyacağız.Ve evlatların size çok gördüğü huzurla dolduracağız bu evi. Herşey için teşekkür ederiz bayan İsabel... Size minnettarız - "dediğinde hıçkıra hıçkıra göğsüne bastırmıştı ikisinide. Ve büyük bir mutlulukla kabul etti küçük kızın teklifini...

İyilik en iyi yatırımdır. Kimse kaybettireceğini düşünmesin. İyilik mutlaka kazandırır

#Yazar #Suat #Özge